cud II
zjawisko osobliwe, godne podziwu lub zachwytu
Tyle wdzięków w tajemnej nimfie upatrywał, W tyle ją cudów ubrał, tyle odgadywał! (III) Wszak ów dąb gaduła Kozackiemu wieszczowi tyle cudów śpiewa! (IV) poszedłszy z Ogińskim Do Wilna, gdzie służyli oba pod Jasińskim. I tam z Rózeczką cudów dokazał odwagi (VI). chcę wiedzieć, o tym Scyzoryku, O którym mnie Pan Wojski tyle prawił cudów, Jakby o jednym z owych dawnych wielkoludów (XII).
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Myślenie ↔ Uwaga